Marley is inmiddels alweer bijna 6 weekjes oud. Ik kreeg van meerdere mensen de vraag hoe deze bevalling is gegaan, dus bij deze zal ik mijn bevallingsverhaal met jullie delen.
Zoals jullie weten was ik maandag 18 februari uitgerekend, maar Marley bleef nog lekker warm binnen zitten. In de week daarvoor op woensdag 13 februari moest ik naar het ziekenhuis, omdat ik dacht dat ik vruchtwater had verloren. Dit bleek niet zo te zijn, maar de arts zag toen wel al dat ik wat ontsluiting had. En hij wist zeker dat de bevalling niet lang op zich zou laten wachten. Inmiddels waren we een week verder en ik was er klaar voor! Ook de kinderen waren er meer dan klaar voor. Zij hadden vakantie en hadden zich er echt op in gesteld dat een van deze dagen hun broertje werd geboren.
Ik belde woensdag met de verloskundige of ik gestript kon worden en donderdagochtend mocht ik komen op een spoedplekje. De assistente zei dat ik het dan kon overleggen en eventueel gestript kon worden. Gelukkig was de verloskundige het hier mee eens en ik had ook al 3 cm ontsluiting. Ik werd gestript en we gingen weer naar huis.
Thuis aangekomen lekker op de bank geploft en voelde nog niks. Toen ik in de middag een dutje ging doen begon het te rommelen. Maar dit was echt nog maar een wee per uur en af en toe een half uur. Na het eten werd het wat vaker, maar absoluut nog niet heftig. Ik besloot om even te gaan douchen. Johan verbood me bijna om te gaan douchen hihi. De laatste paar dagen had ik in de avond steeds last van buikpijn op en af. En als ik dan ging douchen nam de pijn af en Johan wilde natuurlijk heel graag dat het ging doorzetten!
Ook deze keer nam de pijn weer af. Na het douchen weer op de bank geploft en tv gekeken. Er kwam steeds vaker een wee. Rond 22.15 uur kwamen ze om de 10 minuten. Ik appte mijn moeder voor de zekerheid dat ze nog maar niet moest gaan slapen. Een half uur later kwamen ze steeds om de 5 a 10 minuten en belde ik naar het ziekenhuis. Omdat het met Daley zo snel was gegaan, wilde ik geen risico nemen en snel in het ziekenhuis zijn. Ik mocht dan ook gelijk komen. Inmiddels was mijn moeder onderweg naar ons huis. Ik had Jamie naar beneden geroepen, want hij lag nog maar net in bed. Jamie zei nog dat het helemaal niet leek alsof ik bijna ging bevallen. En inderdaad had ik af en toe een wee, maar meer dan dat was het niet. Wij gingen vast weg en de kinderen waren even 10 minuten alleen thuis. Ging goed!
Op weg naar het ziekenhuis heb ik geen wee gehad. Ook toen we van de auto naar de ingang liepen had ik nergens last van. Op de afdeling aangekomen liepen we met een verpleegkundige mee die ons naar een verloskamer zou brengen. Het was alleen nog niet duidelijk welke, dus dit vroeg ze aan een collega. Deze collega keek echt heel vragend of het wel echt een verloskamer moest zijn. Waarschijnlijk omdat ik daar nog rondliep of er niks aan de hand was en eerlijk gezegd voelde ik me ook zo.
Op de verloskamer aangekomen kwam er om de vijf a tien minuten een wee, maar nog steeds niet heel heftig. De verloskundige toucheerde me en ik had drie centimeter ontsluiting. Daarna moest ik aan de CTG, wat ik altijd erg vervelend vind omdat ik dan op mijn rug moet liggen en dan dus niet op mijn manier de weeen opvangen. Ik was dan ook blij dat ik na een uurtje van de CTG af mocht en ging gelijk douchen. Dan kan ik het beste de pijn opvangen. Ik heb heel lang gedoucht. Na een uur kreeg ik om de minuut een wee en vroeg ik Johan om op het knopje te drukken, want het ging nu wel erg snel. De verpleegkundige kwam en ze vroeg of ik persdrang had. Dat had ik niet, dus mocht ik wat haar betreft gewoon blijven douchen. Na 10 minuten ofzo bleven de weeen maar komen en besloot ik toch maar om onder de douche vandaan te gaan.
Niet lang daarna voelde ik al druk en werd de verloskundige erbij gehaald. Toen ik net binnen kwam op de afdeling had ze geconstateerd dat mijn vliezen nog niet waren gebroken en ze bood aan dit te doen, maar dan zou het wel heel snel gaan. Ik heb er toen voor gekozen dit niet te doen, zodat de pijn zich langzaam kon opbouwen. Nu keek de verloskundige weer en ik had inmiddels zeven cm ontsluiting. Tijd om de vliezem door te prikken! Nadat ze dit had gedaan werd de pijn steeds heviger. Dus dit kon niet lang meer duren…. en inderdaad 16 minuten nadat mijn vliezen waren doorgeprikt is Marley geboren na 2 keer persen! Gelijk bij de eerste perswee kwam het hoofdje eruit. Het is dat ik van de verloskundige even moest wegpuffen, anders was het al met 1 keer persen gebeurd.
Op vrijdagochtend heeeeel vroeg om 02.33 uur is Marley geboren. Wat een mooie kereltje en wat was hij klein! Uiteraard de allermooiste baby van de hele wereld!
De verloskundige kwam later nog even gedag zeggen, voordat haar dienst erop zat. Het bleek een hele drukke nacht te zijn geweest met veel complicaties in de andere verloskamers. Die van mij was heel mooi en voorspoedig verlopen en zo’n bevalling wenste ze iedere moeder toe. Dus het was eigenlijk een droombevalling!
