De bevalling van Samantha

Iedere zondag staat er een nieuw bevallingsverhaal online. Vandaag de bevalling van mijn nichtje Samantha. Na een vrij snelle bevalling, had ze helaas toch nog een lange nasleep. Lees je mee?

Zwanger!

Na een lang traject van veel naar het fertiliteit, hormoonspuiten en inseminaties hadden we na 2.5 jaar dan eindelijk een positieve test in onze handen. Yes, wat een vreugde!! We waren zo blij! Het was ons dus toch gegund en gelukt. Ik had een heerlijke zwangerschap. Geen gekke kwaaltjes en alles verliep erg soepeltjes. Ik was uitgerekend op 25 december 2015, 1^e kerstdag. Ik was heel blij dat ik zwanger was, maar op 1^e kerstdag bevallen dat zag ik toch echt niet zitten. Dit is natuurlijk een datum dat iedereen druk is en in mijn ogen daarom geen leuke dag om jarig te zijn. Ik hoopte daarom dat ik niet op 25 december zou bevallen en mijn wens kwam uit. De uitgerekende datum passeerde en het wachten was nu echt begonnen. Op 31 december ging ik naar het ziekenhuis voor een extra controle. Ik moest even aan de CTG en alles zag er prima uit. Onze dochter (we wisten dat het een meisje zou worden) had het nog naar haar zin in mijn buik. Oudjaarsavond kwam eraan en we besloten om rond 23.30 uur de auto te pakken en op een rustig stukje te parkeren. We stonden langs de skyline van Almere, waar we 10 minuten vandaan wonen. De hond ging ook mee, want die is erg bang voor vuurwerk. Om 00.00 uur keken we vanuit de auto naar een mooi uitzicht met al het siervuurwerk om ons heen. We spraken over wanneer de baby zich nou eens liet zien en over wat voor een mooi jaar we tegemoet zouden gaan. Rond half 2 waren we weer thuis en ik zei tegen Davy: “laten we maar snel naar bed gaan want wie weet begint de bevalling vandaag wel”.

Is dit het begin van de bevalling?

Rond 5 uur werd ik wakker met een gek gevoel in mijn buik, zou het dan eindelijk zover zijn? Zal vandaag de bevalling zijn? Ik maakte Davy wakker en we gingen samen naar beneden. Ik liep de hele tijd te ijsberen en terwijl Davy een film voor zichzelf opzette, ben ik de weeën op gaan nemen qua tijd. Weeën? Waren dit wel weeën? Het voelde of er iets in mijn lichaam gebeurde, maar weeën hoorde toch pijn te doen? Dit was meer een raar, niet te beschrijven gevoel. Na een uur heb ik toch maar de verloskundige gebeld en zij kwam direct. Toen ze hier was ging ze kijken of ik al ontsluiting had en dit was al 6 cm! Ik kreeg nog de vraag of ik echt geen thuis bevalling wilde. Nee, dit wilde ik niet. Laat mij maar lekker in het ziekenhuis bevallen, waren mijn woorden. En dus reden we naar het ziekenhuis.

Bevalling in het ziekenhuis

In de auto op weg naar het ziekenhuis, voelde ik helemaal niks meer van weeën of iets wat daarop zou kunnen lijken, zo gek! Rond 8 uur waren we in het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen werd er weer even gekeken naar de ontsluiting en die was al 10 cm!! Mijn vliezen werden gebroken en  ik mocht gaan persen. Het voelde voor mijn gevoel niet alsof ik al persdrang had, maar ik dacht de verloskundige zou het toch wel weten. Dus begon ik met persen, alleen gebeurde er niet veel. Niet veel qua pijn en niet veel qua dat de baby aanstalten maakte om eruit te komen. Achteraf blijkt dat ik 100 minuten geperst heb. Voor mijn gevoel waren dit gelukkig maar 10 minuten. De baby moest, zo als ze dat zeggen, het bochtje nog om. Nou… dat ging deze baby mooi niet doen. De verloskundige stelde daarom voor om een knip te zetten. Eerst even een verdoving erin en toen een knip. Hier heb ik gelukkig helemaal niks van gemerkt. En daar was ze! Op 01-01-2016 om 10:05 was onze prachtige dochter Jayhda geboren. Wauw! Wat een mooi onbeschrijfelijk gevoel was dat. Zo mooi, zo klein, zoveel liefde, nu al.

Totaal ruptuur

Na 5 minuten was ook de placenta eruit. Iets later kwam er een arts kijken naar mijn ingeknipte vagina en dit zag er niet best uit. (Ze vertelde dat uiteraard op een iets positievere manier 🙂 ) Ik had er een totaal ruptuur aan over gehouden, die niet ter plaatse gehecht kon worden. Dit moest op de OK gebeuren. Ik zou een ruggenprik krijgen, maar dit wilde ik liever niet. Als ik bij de tandarts een verdoving krijg is dit niet na 2 uur uitgewerkt maar pas na 4 uur. Ik was ervan overtuigd dat een ruggenprik dezelfde lange uitwerking bij mij zou gaan hebben. Ik had een gesprek met de anesthesist, waarin ik aangaf liever onder narcose te willen dit omdat ik met verdovingen geen fijne ervaring heb. De anesthesist vond een narcose juist geen goed idee.  Na de narcose zou ik Jayhda geen borstvoeding kunnen geven door de medicatie die na een narcose nog enige tijd in mijn lichaam zou blijven zitten. Een ruggenprik zou binnen 3 uur uitgewerkt moeten zijn. Nou okee, wat moet dat moet….Doe dan maar die ruggenprik! Inmiddels was mijn moeder bij ons op de kamer om haar kleindochter te bewonderen. Wat een trotse oma!

Net na de bevalling mijn baby achterlaten

En dan ben je net een kersverse mama en moet je je baby van net 1,5 uur oud achterlaten. Uiteraard was ze in goede handen bij haar vader. Maar het deed me veel verdriet om haar achter te moeten laten. Maar wat ik al zei, wat moet dat moet. Dus op naar de OK. Ik kan me herinneren dat ik wel een bevend rietje leek daar op de OK.  Ik  kon niet stoppen met trillen. Waarschijnlijk door de adrenaline die door mijn lichaam pompte. Nou, alles mooi gehecht en ik was weer herenigd met Jayhda en Davy. Dit was rond 12 uur. Toen begon het wachten op het uitwerken van de ruggenprik. Ruim 6 uur later was dit het geval( wat ik al dacht veelste lang!) Als ik nog even zou plassen mocht ik naar huis. Ik nam een douche en hoopte dat ik zou plassen maar die plas bleef uit. Shit! Ik wilde zo graag naar huis! We waren inmiddels 8 uur verder na de bevalling. En toen dacht ik, ik zeg gewoon dat ik geplast hebt. Zo gezegd zo gedaan.

Thuis, maar niet kunnen plassen

Rond 20.00 uur waren we thuis. Mijn zus stond op de stoep om haar kleine nichtje te bewonderen. Daarna gingen we op tijd naar bed want het was een lange dag. Nog steeds kon ik niet plassen. De aandrang was er wel, maar er kwam niks. Ach, dat komt vast wel goed, dacht ik. De hele nacht heb ik liggen draaien in bed. Ik bofte met het uitzicht, want daar lag mooie Jayhda. Alleen lag ik niet te draaien omdat er een baby op de kamer lag, maar omdat ik moest plassen en dit niet lukte. Ik werd er zo naar van. Het gevoel dat je heel nodig moet plassen maar er gebeurt niks. De volgende ochtend was er niks veranderd en in overleg met mijn kraamhulp heb ik de verloskundige gebeld en uitgelegd wat er gaande was. Zij kwam vrij snel naar ons toe. Ze stelde voor een katheter in te brengen en hier stemde ik gelijk in mee. Wat voelde ik me naar zeg! Die plas moest eruit en wel nu! De verloskundige schrok zich rot toen er ruim 1 liter urine uit kwam. Dit had ze nog niet eerder mee gemaakt. En dit was erg slecht voor mijn nieren. Ze stelde voor om het even te laten rusten en wie weet kwam het in de loop van de dag op gang. Helaas was dit niet het geval. Later op de dag werd ik nogmaals gekatheteriseerd.

In de kraamweek naar het ziekenhuis

De volgende dag moest ik dan toch echt naar het ziekenhuis. Helaas moest ik Jayhda achterlaten bij de kraamverzorgster. Een hele lieve vrouw, maar ik kende haar net een paar uur en Jayhda achterlaten viel me zwaar. Maar met een baby van één dag oud raden ze het af om de straat op te gaan. Dus wat kon ik anders? Na onderzoeken in het ziekenhuis wist geen arts raad en kreeg ik een vaste katheter met instructies hoe ik mijn blaas moest legen. Wat een hel! Ik moest elke dag terugkomen voor onderzoeken bij de incontinentie arts, bij de uroloog en ik kreeg een blaasscopie. ELKE DAG! Vanaf de 3^e dag namen we Jayhda mee. Ik was net mama en wilde mijn baby niet meer achterlaten. Nog steeds wisten de artsen niet waar dit vandaan kwam en konden ze mijn vragen niet beantwoorden. Ik zat vol met vragen. Komt het vaker voor? Hoe lang zal dit nog duren? Zal dit voor altijd zo blijven? Om de dag werd er een schone katheter ingebracht en ik kan je vertellen dit was echt geen pretje. Na een week moest Davy weer aan het werk. En ging mijn moeder met me mee naar de ziekenhuisafspraken. Deze afspraken duurden soms de halve dag. Halve dagen in het ziekenhuis met een baby van net een week oud.

Eindelijk genieten na een lange nasleep

Wat een rot kraamtijd was dit zeg! Na twee weken kutten met een katheter kwam er eindelijk wat op gang en kon ik met heel veel inspanning plassen. Niet veel en niet met de snelheid die hoort (dit meten ze op), maar het was een begin. In de dagen die volgden ging het steeds beter. Wat nou de oorzaak van dit alles was is nooit vastgesteld. Kwam het door de 100 minuten die ik geperst had? Kwam het door die totaal ruptuur? Of was het de ruggenprik? We zullen het nooit weten. Maar het belangrijkste was dat ik weer kon plassen! Ik kon eindelijk gaan genieten van mijn welverdiende kraamtijd. En dit was heerlijk, wat hadden wij een tevreden, rustige baby. Terugkijkend op de hele na sleep was het misschien wel ‘’meant to be’’. Ik had nu gelukkig geen last van de hechtingen. Daardoor kon alles mooi helen. Nu kon ik echt gaan genieten!!

 

Bedankt Samantha, dat je dit met ons hebt willen delen.

 

Lees ook: mijn bevallingsverhaal van Marley