Mijn allereerste bevalling: de bevalling van Jamie. We gaan ruim 14 jaar terug in de tijd. De 2o weken echo bestond nog niet eens! We kregen alleen een termijnecho en dat was het. Daar kan je je nu toch niks meer bij voorstellen?? En dan was het pas 14 jaar geleden!
Maar goed…ik dwaal af…terug naar mijn bevallingsverhaal. Ik was inmiddels 39 weken en 6 dagen zwanger en was al dagen aan het wachten. Ik vond het superspannend en zag echt heel erg op tegen de pijn van de bevalling. Ik las alleen maar horror bevallingsverhalen om me heen, wat ook niet echt hielp natuurlijk.
Ik was op 5 december uitgerekend. Hoe verzin je het?? Ik hoopte zo dat hij niet op 5 december geboren zou worden. Op 4 december werd ik wakker en voelde ik iets zakken in mijn buik. Verder niks aan de hand, dus ik heb me gedoucht en aangekleed. Ik ging met mijn ouders shoppen in Lelystad en er was geen enkele reden om dit af te zeggen.
We stonden in een boekenwinkel een babyboek uit te zoeken toen ik iets voelde lopen. We zijn naar de dichtstbijzijnde toiletten gelopen en gelukkig viel het mee. We hebben nog geluncht in een restaurantje. Daarna weer gelopen en begon ik steeds wat krampjes te voelen. Het werd steeds ietsje erger en ik moest op een gegeven moment wel steeds even stil staan als er een wee kwam. We zijn rustig naar huis gereden en daar hebben we mijn toenmalige partner gebeld dat hij rustig aan naar huis kon komen.
We hadden het ziekenhuis gebeld, maar hoefden pas die kant op te komen als de weeën om de 5 minuten zouden komen een uur lang. Rond 17 uur was het toch echt tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen werd ik eerst naar een kamertje gebracht waar ze me toucheerden en ik had inderdaad 5 cm ontsluiting. Wat me het meest is bijgebleven is dat die verloskundige aan mijn inlegkruisje ging ruiken of ik echt vruchtwater had verloren!! Dit was het geval, want het rook zoetig, maar het zal je baan maar zijn…..ik moet er in ieder geval niet aan denken.
Daarna mocht ik naar een verloskamer en de weeën werden steeds heftiger. Ik kon ze wel goed opvangen, maar kon absoluut geen licht en geluiden om me heen verdragen. Iedereen om me heen die geluid maakte kreeg de volle laag. Een barende vrouw kan echt heel onaardig zijn!! En dat is nog zacht uitgedrukt in mijn geval hihi. Mijn toenmalige partner en mijn vader zaten elk aan 1 kant van het bed en ik heb hun handen letterlijk fijn geknepen. Uiteindelijk was het zover en mocht ik rond half 8 persen. Ik raakte lichtelijk in paniek, maar de verloskundige sprak me streng toe: we zijn hier niet om te panieken, maar om te bevallen. Dit was goed voor mij. Hierdoor werd ik rustig en was ik weer even gefocust. Na 14 minuten persen was mijn eerste zoon er :Jamie.
De navelstreng moest heel snel worden doorgeknipt, want hij huilde niet meteen en er werd met een slangetje in zijn keel gegaan en daarna liet hij van zich horen! Gelukkig!! Wat was (en ben) ik gelukkig en trots op dit mooie mannetje.
