Corinne

Het is vandaag 30 april 2021. Het is vandaag precies tien jaar geleden dat mijn tante Corinne overleed. Ik moet nog heel vaak aan haar denken. Daarom schrijf ik deze blog voor en over haar. Ze wordt nog iedere dag gemist door haar twee zoons, man, familie en vele vrienden. Corinne, we missen je!

Jonge tante

Corinne was mijn jongste tante. Zij is het jongste zusje van mijn vader. Zij scheelden 15 jaar in leeftijd. Corinne was nog geen 10 jaar toen ze tante van mij werd. Van kleins af aan keek ik altijd tegen haar op. Veel mensen vonden ons ook op elkaar lijken. Vooral qua karaktertrekken. We konden allebei verlegen zijn en ik las laatst nog in een poëzie album dat we het beide vies vonden als er iemand anders uit ons glas dronk hihi. Ik vond het altijd erg leuk om zo’n jonge tante te hebben.

Als we vroeger bij mijn oma waren of als ik daar logeerde woonde Corinne nog thuis in het begin en dat vond ik gezellig. Later ging ik weleens bij haar en haar vriend (later man)  logeren. Toen we op een naastgelegen camping stonden van waar zij stonden, fietste ik soms naar haar toe. Ik vond het erg leuk dat ze veel katten had. En het voelde altijd vertrouwd om bij haar te zijn.

Borstkanker

Toen ik zwanger werd van Jamie op mijn 24ste jaar, was Corinne 34 jaar en inmiddels zwanger van haar tweede kindje.  Ze had al een zoontje van een jaar. Ik vond het wel speciaal om eventjes samen zwanger te zijn met mijn tante. Helaas werd er in haar zwangerschap ontdekt dat ze borstkanker had. Ik ben hier niet heel nauw bij betrokken geweest, maar ik weet me te herinneren dat haar zoontje vijf weken eerder geboren moest worden. Zodat ze zo snel als mogelijk met de chemo’s en bestralingen kon beginnen. Dit waren natuurlijk hele onzekere en spannende tijden voor haar. Ik was zo opgelucht dat alles goed was gekomen. Dat was allemaal natuurlijk niet vanzelfsprekend.

Beide moeder

Na de geboorte van Jamie werd onze band alleen maar sterker. We zagen elkaar niet heel vaak, maar hadden destijds veel contact via MSN. Dit was een chat op de computer. We hadden het over haar ziekte, maar ook heel veel over de kinderen. We gingen vaak naar de camping op visite, waar ook mijn oma stond en waar nu nog steeds mijn andere tante Petra staat met een caravan. Het was altijd gezellig. Ik stond ook met veel dingen hetzelfde in het moederschap als haar. En soms gaf ze me tips. En onze kinderen hadden ongeveer dezelfde leeftijd. Superleuk!

Zware jaren

Het waren voor haar ook zeer zware jaren. Na de eerste tijd, dachten ze dat het allemaal goed zou komen. Helaas is dit niet zo gegaan. Begin 2004 ergens werd de ziekte ontdekt en uiteindelijk is ze op 30 april 2011 overleden. Dit waren hele zware jaren voor haar en haar gezin. Toch heb ik Corinne in deze zware zeven jaren ook nog heel gelukkig gezien. Ze was gek op haar kinderen en haar familie. Ze leefde ook heel erg mee met mijn zwangerschappen. En ik liet het haar als 1 van de eersten weten dat ik bevallen was. Ondanks al haar pijn en verdriet in deze jaren, was ze ook nog oprecht in mij geinteresseerd. Daar stond ik toen niet altijd bij stil.

40 jaar

Ik realiseerde me laatst ineens dat ik nu al ouder ben dan dat zij was toe zij overleed. Zo vreemd! Ik kan me nog heel goed herinneren dat ze haar veertigste verjaardag op de camping vierde. We zaten op het grasveld en het was volgens mij een mooie dag. Mijn oma was toen inmiddels ook ziek en had kanker. Ik kan me niet herinneren of mijn oma daar bij was, maar niet veel later is mijn oma overleden. Dit zal voor Corinne heel moeilijk zijn geweest. Uiteindelijk overleed ze ongeveer 8 maanden later aan dezelfde rotziekte. Ik ben met mijn tante nog bij haar op bezoek geweest op de camping om afscheid van haar te nemen. Dit vond ik erg moeilijk en ik weet hier niet veel meer van.

Overleden

Een paar dagen later, op koninginnedag belde mijn andere tante: Petra, me op met de mededeling dat ze was overleden. Ik stond net op de vrijmarkt bij een kleedje iets af te rekenen. Dat moment kan ik me nog goed herinneren. Wat een verdriet! Het allergrootste verdriet was natuurlijk dat haar man en twee jonge zoontjes het zonder hun lieve moeder moesten doen. Haar zoontjes waren nog maar acht en zes jaar oud. Inmiddels weet ik dat ze zijn opgegroeid tot twee grote, stoere jongens. Ik vind het wel jammer dat ik helaas veel minder van hun leven heb mogen meemaken en dat mijn jongens niet met ze zijn opgegroeid. Helaas is dit contact verwaterd.

Voor altijd in mijn hart

Er zijn veel momenten in mijn leven dat ik aan Corinne moet denken: iets wat ze ooit eens zei of iets wat ze deed in de opvoeding wat ik ook nog steeds zo doe. Op 30 april denk ik altijd extra aan haar en op 4 juli moet ik ook altijd aan haar denken, op haar verjaardag. Ik mis het contact dat we hadden. Ze was voor mij niet alleen een tante, maar ook een vriendin.