Een brief aan mijn schoonmoeder

Het is vandaag tien jaar geleden dat mijn schoonmoeder is overleden. Ik heb haar helaas nooit mogen leren kennen. Dit vind ik heel erg jammer. Het bracht me op het idee om haar een brief te schrijven.

Lieve schoonmoeder Elly,

Op 16 juni 2013 had ik het geluk om mijn eerste date met jouw zoon Johan te hebben. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik zag zijn ogen en ik was verliefd! Op onze eerste date vertelde Johan me al over jou. Dat je helaas op 31 maart 2011 (jouw éénenzestigste verjaardag) was overleden aan kanker. Hij miste je nog iedere dag. Ik vond het meteen erg jammer dat ik mijn schoonmoeder nooit zou leren kennen. Ik wist immers direct dat Johan mijn grote liefde is.

Verdrietige laatste jaren

Johan heeft me veel verteld over de verdrietige jaren die jullie achter de rug hadden gehad. In 2005 verloor je onverwachts je oudste zoon op 32-jarig leeftijd. Wat een verdriet! Ook voor jouw man Henk en Johan moet dit een verschrikkelijke periode zijn geweest. Nog steeds zal Johan dit verdriet altijd bij zich dragen. Verschrikkelijk! Voordat Robert werd geboren hadden jij en Henk ook een kindje verloren. Martin was zijn naam en hij mocht maar 3 maanden oud worden. Een kind verliezen is het grootste verdriet wat een moeder kan meemaken. En dit heb jij helaas twee keer mogen meemaken. Nu ik dit schrijf voel ik jouw verdriet.

Het verliezen van een kind

Johan en ik kenden elkaar nog maar 10 maanden toen wij tijdens de 20 weken echo te horen kregen dat ons allereerste kindje samen niet gezond was. Zijn afwijkingen waren niet met het leven verenigbaar.  Na 22 weken zwangerschap hebben we afscheid moeten nemen van onze mooie, kleine Roan. Deze naam hebben we hem gegeven, omdat het een combinatie was van Robert en Johan. Dit vonden we een mooie gedachte. Dit was de eerste keer dat ik jou miste en ook echt voelde dat Johan jou miste.

Jouw ziekte en overlijden

Op het moment dat jij waarschijnlijk enigszins al jouw verdriet een plekje in je leven wist te geven, kreeg je steeds vaker last van lichamelijke klachten. Ik heb van Johan begrepen dat je door de artsen van het kastje naar de muur werd gestuurd. Tot ze er uiteindelijk achter kwamen dat je een hele grote tumor had. Na deze diagnose mocht je nog maar heel kort leven en moest je wederom afscheid nemen van een zoon en je lieve man. Wat kan het leven toch oneerlijk zijn! Ik ben zeer dankbaar dat ik jouw lieve man Henk nog wel heb mogen leren kennen.

Opa Henk

Vanaf de eerste keer dat ik met mijn drie kinderen uit mijn eerste huwelijk bij Henk thuiskwam, heeft hij ze in zijn hart gesloten. Hij was echt meteen als een opa voor de kinderen. Wat een lieve man was hij! De kinderen waren ook echt gek op hem en ze vonden het altijd leuk als we bij hem op visite gingen. In April 2015 werd onze zoon Daley geboren. Henk was megatrots en stond samen met zijn vriendin Truus binnen een uur na de bevalling in de verloskamer. Een trotse opa! Helaas hebben we in juni 2016 afscheid moeten nemen van opa Henk. Wat een verdriet! De kinderen hebben hier ook veel moeite mee gehad. Vooral Faylin heeft hier veel verdriet om gehad.

Geen trotse oma in de verloskamer

Na de geboorte van Daley werd de kamer overmand door emoties. Ik voelde dat Johan en ook Henk zo trots waren op Daley, maar tegelijkertijd ook zo graag hadden gewild dat ze dit moment met jou konden delen. Uiteraard was mijn moeder ook een trotse oma, maar we misten nog een trotse oma aan het bed. Toen ik samen met Johan dozen met foto’s aan het uitzoeken was, kwamen we veel foto’s tegen van de kleintjes van jouw nichten. Bij navraag bleek dat je gek was op kleine kinderen. Ik vind het dan ook zo verdrietig dat je het niet hebt mogen meemaken om oma te zijn. Ik heb in ieder geval al van veel mensen gehoord dat je een oma zou zijn uit duizenden. Je had inmiddels (bonus) oma kunnen zijn van 5 kinderen en een sterretje. Wat een gemis!

Trots op je zoon

Ik weet zeker dat je supertrots op je zoon zal zijn geweest. Johan en ik hebben in de afgelopen jaren meer meegemaakt dan andere mensen in een heel leven. Het waren zeker geen makkelijke tijden, maar onze liefde overwint nog altijd alles. In een paar jaar tijd is Johan veranderd van een zieke, afgekeurde man naar een man die weer volop in het leven staat. Hij geniet nog iedere dag van alles wat hij weer kan. Tot een paar jaar geleden dachten we dat hij nooit meer zou kunnen werken. En zie hem nu: eigenaar van zijn eigen glazenwassers en schoonmaakbedrijf dat iedere dag weer een beetje groeit. Ik ben zo trots op hem en ik weet zeker dat jij dat ook zal zijn geweest.

Ik ben ook heel trots op Johan, omdat hij vanaf dag 1 mijn kinderen behandelde alsof het zijn eigen kinderen waren. Ook nadat Daley en Marley zijn geboren, zijn we echt een gezin samen. Hij geeft alle kinderen evenveel liefde. Ik realiseer me dat dit zeker niet vanzelfsprekend is. Ik denk dat ik jou daar deels voor moet bedanken. Je opvoeding speelt zeker wel een rol in hoe je later als volwassene in het leven staat. Bedankt!

Bruiloft

Helaas hebben we onze bruiloft al twee keer moeten verzetten, maar volgend jaar is het toch echt de bedoeling dat we gaan trouwen. We kijken er zo naar uit om onze liefde te vieren met onze liefste familie en vrienden om ons heen. Toch zal dit een dag worden met een lach en een traan. We zullen jou, Henk en Robert heel erg missen op deze, wederom, speciale dag voor ons. Ik vind het zo verdrietig dat je dit allemaal niet kan meemaken.

Gemis van schoonouders

Ik vind het zo jammer dat ik je niks meer kan vragen over vroeger. Over hoe Johan was als klein jochie. En ik zou je zo graag willen laten zien hoeveel Daley op Johan lijkt. Ik vind dat Johan veel op jou leek, dus Daley lijkt ook een beetje op jou. Het blijft een groot gemis, dat ik je niet heb mogen leren kennen. Ik ken je alleen van de foto’s en van de verhalen. Je moet een mooi mens zijn geweest, dat weet ik zeker! Anders kan je nooit zo’n lieve, zorgzame zoon hebben gekregen……oké, en heel eigenwijs;-)

 

Heel veel liefs van je schoondochter Tamara