Zwangerschapsafbreking-de geboorte en het afscheid van Roan

Na 22 weken zwangerschap, moesten we helaas besluiten tot zwangerschapsafbreking. Tijdens de 20 weken echo bleek dat ons zo gewenste mannetje een aandoening had die niet met het leven verenigbaar was.

 

Kinderwens

We waren pas een half jaar samen, maar een kindje van ons samen was al meer dan welkom. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten hoopten we al meteen dat er nog een kindje van ons samen ging komen. Ik had natuurlijk al drie kinderen met mijn ex-man, maar Johan had nog geen kinderen. De geboorte van een kindje samen zou ons gezin compleet maken.

Een broertje!

Eind december 2013 hadden we een positieve test in ons handen…..we hadden ook weer niet verwacht dat ik zo snel zwanger zou zijn….maar we waren heel gelukkig. Johan maakte alles voor het eerst mee: de eerste echo, afspraak met verloskundige, hartje luisteren etc. Voor hem was dit natuurlijk nog specialer. Ook de kinderen waren superblij met het nieuws dat er een kindje bij kwam.  Bij zestien weken zwangerschap zijn we met de kinderen naar Utrecht gereden voor een geslachtsbepalingsecho. Het is een jongen!!! Enthousiast belden we in de auto naar opa en oma: We krijgen een broertje!!!!

Een paar weken later was het tijd voor de twintig weken echo. Ben benieuwd of het nog wel steeds een jongetje is, zei ik tegen Johan en daar dacht ik eigenlijk ook het meeste aan. Na drie normaal verlopen zwangerschappen en drie gezonde kinderen zag ik de twintig weken echo meer als een extra mogelijkheid om de kleine nog eens te mogen bewonderen. Bij de zwangerschap van Jamie in 2004 kreeg ik niet eens een twintig weken echo!

Het was helemaal mis tijdens de 20 weken echo!

De echoscopiste bekeek alles en er was eigenlijk nog niet veel aan de hand. Maar al snel werd duidelijk dat ze haar twijfels had bij de hoofdomtrek. Ik dacht nog…het zal wel een vergissing zijn..maar met de seconde zag ik het gezicht van haar ernstiger kijken. Hierdoor raakten Johan en ik heel verward. We begrepen er in eerste instantie niet veel van. Maar al snel begrepen we dat het goed mis was. De omtrek van het hoofdje was veel kleiner dan verwacht en er was een uitstulping te zien op het achterhoofd. We hebben meer dan een uur binnen gezeten, terwijl het normaal niet langer duurt dan 20 minuten. Ik moest opvang regelen voor de kinderen, want die kwamen al uit school. Gelukkig was dat gelukt, maar wat een gedoe allemaal. We werden doorgestuurd naar het AMC , waar we ons de volgende dag al moesten melden. We waren echt van slag.Er zou toch geen kans zijn op zwangerschapsafbreking? Die middag en avond hebben we vol met twijfels doorgebracht, maar ook met doen alsof er niks aan de hand is. We hadden namelijk besloten de kinderen nog niks te vertellen tot we meer duidelijkheid hadden.

Aandoening niet verenigbaar met het leven

De volgende dag moesten we ons gelukkig  al vroeg in het AMC melden. En het werd ook al heel snel duidelijk dat dit geen vergissing was…helaas… Ons kindje had een klein hoofdje met een uitstulping op het achterhoofd ter grootte van een vierde van het hoofdje en een deel van de hersenen zat hierin. Er werd ook meteen gezegd door alle artsen dat deze aandoening niet verenigbaar is met het leven. Als we de zwangerschap door zouden zetten en niet voor zwangerschapsafbreking zouden gaan, dan zou het voor mij gevaar op kunnen leveren en ons kindje zou vlak voor, tijdens of na de bevalling alsnog overlijden. Er was een hele kleine kans dat het nog wel zou leven maar dan als kasplantje. Johan en ik keken elkaar aan en wisten beiden dat we afscheid zouden moeten nemen van ons eerste kindje samen. Hier is echt nooit enige twijfel over geweest, omdat de artsen duidelijk waren over de kansen van het kindje. Ook dachten de artsen te zien dat hij maar 1 nier had, later na autopsie zou  blijken dat dit ook zo was.

Zwangerschapsafbreking

Ons besluit stond dus vast dat we dit kindje zouden gaan verliezen. We moesten kiezen voor zwangerschapsafbreking. We hadden ook niet echt het gevoel dat een andere keuze er was. Maar toch kregen we hiervoor van de artsen bedenktijd. Een paar dagen later stond er een vruchtwaterpunctie gepland, omdat ze dan konden zien of het om een chromosoomafwijking zou gaan. Ook hadden we weer een gesprek met een arts. Op dit moment maakten we dus definitief bekend dat we zwangerschapsafbreking wilden. En dit was ook zeer zeker de enige juiste beslissing volgens de artsen, wat ons sterkten in onze beslissing. Dinsdag 22 april, de dag na pasen zouden we ons om half 7 moeten melden in het AMC.

Twee weken om afscheid te nemen

Dit duurde dus zeker nog bijna twee weken!! Ik voelde hem al heel goed bewegen en ik wist dus gewoon dat dit mooie gevoel binnenkort zou stoppen en dat dit kwam door ons besluit tot een zwangerschapsafbreking. Dit soort gedachtes gingen toch echt wel door mijn hoofd. Inmiddels hadden we het de kinderen ook verteld en ze waren er ook erg van geschrokken, maar zoals kinderen zijn gingen ze er ook heel luchtig mee om. Dit was vaak erg confronterend, maar voor ons ook een hele goede manier om het grote verdriet te verwerken. Faylin vertelde aan iedereen die het horen wilde: mijn mama heeft een baby in haar buik en die gaat dood! Ik schrok er niet eens meer van, maar de mensen aan wie ze het vertelde des te meer en daar schrok ik dan weer van…..Heel heftig! Faylin was natuurlijk nog maar vier jaar en ging hier op een hele andere manier mee om dan de jongens. Dit heeft ons er wel toe gedwongen om er over te praten, we hadden geen keus. Voor ons gevoel was zwangerschapsafbreking echt de enige keuze. Ik denk dat dit ons echt beter door het verwerkingsproces heeft geholpen.

Pasen vieren met een dubbel gevoel

Twee dagen voor 22 april hadden we een afspraak bij het AMC. Er werden controles bij me gedaan en ik moest een pil slikken die alles in werking zette. Ik weet het helaas niet meer precies, maar deze pil zorgde er volgens mij voor dat mijn lichaam zich ging voorbereiden op de bevalling. Dit was ook echt weer even een heftig moment. Wat was ik zenuwachtig! Maar we gingen ook gewoon weer door, wat niet anders kan met drie kinderen. Hebben nog twee gezellige paasdagen gehad met de kinderen. Einde van de tweede paasdag gingen de kinderen bij mijn ouders logeren, zodat wij die dinsdag ons vroeg konden melden bij het AMC. De avond ervoor in bed heb ik bewust afscheid genomen van ons mannetje. Ik maakte contact met hem en praatte tegen hem. Ik vertelde hem dat dit de beste keuze was en dat we niet anders konden dan dit. Dat ik hem heel erg zou gaan missen. Dit moment kan ik me nog heel goed herinneren.

De bevalling

Rond half 7 waren we in het AMC. We kregen een verloskamer toegewezen en het was de bedoeling dat ik gelijk twee pillen kreeg ingebracht, waardoor de bevalling op gang zou komen. Maar dit kon ik niet. Dit was echt de moeilijkste beslissing in mijn leven. Ik wist dat als deze pillen werden ingebracht alles op gang zou komen, de bevalling en de pijn uiteraard, maar uiteraard ook de pijn van binnen, het verdriet. Na twee uur huilen, huilen, huilen kon ik het aan en ben ik ervoor gegaan. Want blijven uitstellen was ook geen optie. Binnen vier uurtjes kwamen de weeën op gang en werd de pijn steeds heviger. Uiteindelijk is onze Roan om half vier ter wereld gekomen. Ik voelde opluchting (want geen pijn meer), wanhoop, verdriet, blijdschap. Allerlei gevoelens door elkaar. Heel verwarrend! Roan heeft nog even geleefd toen hij nog aan de navelstreng zat, maar zelfstandig ademen is natuurlijk nog niet mogelijk met 22 weken.

Trots, verdrietig, gelukkig, wanhopig…alle gevoelens door elkaar

 

Roan was al zo af en zo mooi. Vantevoren had ik verwacht dat ik het eng zou vinden om hem te zien, maar ik vond hem zo mooi. En zag ook al herkenbare uiterlijkheden. Hij had mijn oren en hij leek echt op Johan. Ik was ook zo trots op dit kleine mannetje. Hoe gek dit misschien ook klinkt.

Mijn vader was ook nu weer bij de bevalling aanwezig net als bij mijn vorige bevallingen. Mijn moeder wachtte op de gang met de kinderen. Toen Roan er was hebben ze ook even bij hem gekeken en Jamie en Faylin wilden hem ook nog even heel graag vasthouden. Ik had een paar dagen hiervoor wel advies gevraagd aan een maatschappelijk werkster. Zij zei ook dat we het zeker moesten toelaten en dat ze zelf zouden aangeven wat ze wilden. Dit zou alleen maar goed zijn voor de verwerking.

Early Birds

We hadden een paar dagen daarvoor contact opgenomen met stichting Early Birds. Diverse fotografen zijn verbonden aan deze stichting en maken kosteloos de mooiste foto’s van te vroeg geboren kinderen en vlinderkindjes zoals Roan. Wij hebben hierdoor echt hele mooie foto’s van Roan als herinnering.

 

De verpleegkundigen van het AMC waren echt superlief en begaan met ons. Er werd heel goed voor ons gezorgd. We hebben alle ruimte gekregen om afscheid te nemen. We hebben hem vastgehouden en naar hem gekeken zolang het kon. Rond negen uur was dan toch echt het moment van afscheid aangebroken. We hadden ervoor gekozen om hem in een doosje van het ziekenhuis neer te leggen. Dit was het allermoeilijkste moment. Maar we hebben er echt goed de tijd voor genomen om afscheid te nemen. Voor altijd in ons hart. Dag lieve Roan.