Bevallingsverhaal van mijn moeder

Een paar weken geleden bedacht ik me ineens hoe leuk het zou zijn om eens aan mijn moeder te vragen naar haar eerste bevalling: de bevalling van mijn geboorte. Dit was natuurlijk een hele andere tijd; dit was gister(10 maart 2021) op de kop af 41 jaar geleden. Mijn moeder vond het leuk om hieraan mee te werken. Dus in deze blog: het bevallingsverhaal van mijn moeder van mijn geboorte.

Bevallingsverhaal delen

Het eerste wat mijn moeder zei, toen ik haar vroeg of ze haar bevallingsverhaal wilde delen, was dat ze heel veel vergeten is inmiddels. Dit herken ik ook wel van mijn bevallingen, maar de grote lijnen zullen me altijd bijblijven. En terwijl ik mijn moeder (en vader) vragen stelden over mijn geboorte, bleek al snel dat ook zij nog best wel veel wisten. Ik vind het heel leuk dat ik nu toch net even iets meer weet over mijn geboorte. En ik vind het heel bijzonder dat ik dit ook nog eens op mijn blog mag delen.

Zwangerschapstest in 1979

Het duurde ongeveer negen maanden voordat mijn moeder zwanger werd van mij. Het doen van een zwangerschapstest ging in die tijd wel heel anders dan nu. Wat mijn ouders zich herinnerden was dat de predictor test een vierkant dingetje was met een glaasje en je moest twee! uur wachten op de uitslag. Dus het geduld van aanstaande ouders werd toendertijd echt op de proef gesteld. Mijn moeder ging met haar buurvrouw naar de naastgelegen Albert Cuyp markt. Daarentegen bleef mijn vader bij de test zitten met zijn vriend en samen trokken ze een biertje open. Ze kunnen zich niet meer precies het moment van de uitslag herinneren. Alleen dat ze heel erg blij waren!

Zwanger in 1979/1980

Tijdens de zwangerschap moest mijn moeder bij iedere controleafspraak bij de verloskundige een potje urine meebrengen. Ook werd ze bij iedere afspraak gewogen. Er waren in principe geen echo’s gedurende de zwangerschap. Mijn moeder kreeg alleen een echo aan het einde van de zwangerschap, omdat ik nog niet was gedraaid. De zogenoemde liggingsecho van tegenwoordig. Tijdens de zwangerschap had mijn moeder een ijzertekort en kreeg ze staalpillen voorgeschreven. Verder kan ze zich er niet veel van herinneren, maar wat ze zich herinnert voelde ze zich verder goed tijdens de zwangerschap.

De laatste loodjes

Het ziekenhuis hield als uitgerekende datum 15 maart aan. Mijn moeder had een andere berekening en kwam uit op 13 maart. Mijn moeder zag helemaal niet op tegen de bevalling. Ze zag ook niet op tegen de pijn. Ze heeft sowieso een hoge pijngrens.

De bevalling

Op zondagmiddag 9 maart kreeg mijn moeder weeën. Ze had vooral weeën in haar benen. De hele dag kwamen ze op en af. Ook in de nacht bleef dit doorgaan. Mijn vader moest gewoon naar zijn werk toekomen om zijn nachtdienst te draaien. Maandagochtend toch maar eens naar het ziekenhuis gegaan. Helaas werden ze weggestuurd, want mijn moeder bleek nog maar 3 cm ontsluiting te hebben. Mijn vader en moeder zochten natuurlijk wat afleiding. Ze gingen naar voetbalclub Overamstel, waar mijn oma (de moeder van mijn vader) schoonmaakte. Hier gingen ze gewoon chillen en kletsen met mijn oma. Ondertussen kwamen de beenweeën nog steeds op en af. In de avond dus weer naar het ziekenhuis. Mijn moeder werd direct aan de CTG gekoppeld om alles te checken. Alles was goed en ze bleek inmiddels 8 cm ontsluiting te hebben. Daarna ging het snel. Mijn vader was een grote steun door er voor mijn moeder te zijn en haar hand vast te houden. Op maandag 10 maart om 22.35 uur werd ik geboren in het Onze lieve vrouwe gasthuis (OLVG) in Amsterdam.

Na de bevalling

Alles was goed gegaan!! Een gezonde dochter! Mijn moeder had wel veel hechtingen van binnen en van buiten, maar hé, ik was er!! 🙂 Mijn vader herinnert zich vooral van die tijd dat alle clichés kloppen. Ik moest wel nog even in een bedje waar ik extra warm werd gehouden, omdat mijn temperatuur ietwat te laag was. Mijn vader noemde dit gekscherend een grill. Mijn moeder bleef nog vijf dagen in het ziekenhuis. Dit was in deze tijd vrij gebruikelijk, als je in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik lag in een bedje aan het voeteneind en in de nacht sliep ik op een andere kamer. Dan kreeg ik mijn flesje van de verpleegsters. Mijn vader was twee dagen vrij, maar kwam sowieso iedere dag naar het ziekenhuis. Mijn ouders “leerden” hier alles.

Naar huis

Na vijf dagen was het dan zover! Ik mocht mee naar huis. Mijn vader had een grote taart besteld om als bedankje aan de verpleegsters te geven. Hij kwam op deze bijzondere dag met de taart naar het ziekenhuis. Hij vergat alleen mijn kleertjes mee te nemen, dus moest hij weer terug om die te gaan halen. Toen mijn ouders thuiskwamen hadden mijn oom en tante als verrassing de keuken verbouwd. In het ziekenhuis kwamen veel mensen mij al bewonderen. Van mijn vaders kant was ik het allereerste kleinkind. Ik denk dat dit toch wel extra bijzonder was. Bij mijn moeders kant waren er al wat neefjes en nichtjes geboren.

Tamara is morgen

Wat ook nog wel leuk is om te vertellen is dat mijn ouders nog even hebben getwijfeld over mijn naam. Mijn vader vond de naam; Esmeralda ook heel mooi. Deze naam kende hij uit een Spaans liedje. Uiteindelijk is het toch de naam geworden waar mijn moeder meekwam. Ze werkte op het Iepenplein in Amsterdam en daar zat een cafetaria met de naam; Tamara. Dit vond ze een hele mooie naam en mijn vader gelukkig ook. Toen mijn moeder net bevallen was, lag er naast haar een Surinaamse vrouw en zij wist meteen te vertellen dat deze naam in het Surinaams morgen betekent.

Bevallingsverhaal van Astrid

Dit was het bevallingsverhaal van mijn moeder Astrid. Het bevallingsverhaal van de bevalling dat ik ter wereld kwam. Ik vind het heel bijzonder om te mogen opschrijven van wat mijn ouders zich nog kunnen herinneren van deze dag. Hopelijk vonden jullie het ook leuk om te lezen.

Weten jullie ongeveer hoe de bevalling van jouw geboorte ging?

Liefs Tamara